Dusia i Krystian Dulscy dostają od życia mocno w kość. Po raz kolejny proszą o pomoc. Może ktoś zareaguje na ich apel?

Drogi CIEKAWSKI,

skoro powątpiewasz w nasze kiepskie zdrowie, to zapraszam do nas - pokażemy Ci całą dokumentację medyczną, podamy namiary naszych lekarzy, byś mógł z nimi porozmawiać, a przy okazji uraczymy Cię kawą lub herbatą, bo jesteśmy gościnnymi ludźmi :)
A jeśli ta Twoja ciekawość zżera Cię tak bardzo, że biedny spać nie możesz po nocach, to powiem Ci, że nasz opiekun zmarł na zator, co ZUPEŁNIE NIE BYŁO SPOWODOWANE OPIEKĄ NAD NAMI :)
ale Ty przecież wiesz lepiej, prawda? ;)

pozdrawiam zimno, bo za oknem upał ! :)

Zgadzam się w pełni współpraca z tymi ludźmi to kompletne wyniszczenie siebie i skreślenie swojego życia

Nie wiem, jak się do Ciebie zwrócić, bo nawet nie masz odwagi się podpisać, więc...
KTOSIU,
żaden z dotychczasowych opiekunów NIE MUSIAŁ "poświęcać swojego życia i totalnie się nam podporządkowywać" - mieli swoje rodziny, do których wracali/jeździli, przyjaciół/znajomych, z którymi się spotykali, ba! - często nawet u nas były domówki z ich znajomymi, wyjeżdżali sobie na wakacje... - to o takie PODPORZĄDKOWANIE NAM Ci chodziło? :)

PS. To, że jesteśmy oboje niepełnosprawni, nie znaczy, że nie możemy żyć NA SWOIM, PO SWOJEMU i mieć NORMALNE ŻYCIE tak, jak pełnosprawni ! Bo w czym my niby gorsi jesteśmy?
Wiem, wiem... nasz kraj to totalny zaścianek, gdzie takie osoby trzyma się w DPS-ach, według wielu osób.
No cóż, rozczaruję Cię, drogi Ktosiu - MY CHCEMY WIĘCEJ OD ŻYCIA I STAĆ NAS NA WIĘCEJ, a Tobie życzę jak najlepszego zdrowia, byś nie musiał sam wylądować w takim ośrodku :)

Nie wiem, czy zwracać się do Ciebie per 122 czy po imieniu - jak wolisz Mariko? (żenujące jest Twoje tchórzostwo, bo pamiętam bardzo dobrze jaka 'wyszczekana' byłaś :) )
Ale do rzeczy, bo nie bardzo chce mi się poświęcać swój drogocenny czas na Twoje zagrywki (btw. typowe dla Ciebie).

Skoro opisujesz tutaj takie "piękne" historie (wyssane z palca), to może ja też pokuszę się o wymienienie kilku z Twoim udziałem :)
1. Razem ze swoim ukochanym chłopakiem wprowadziliście się do nas NIE INFORMUJĄC nas słowem, że Kuba jest alkoholikiem, a Ty stosujesz wobec niego przemoc psychiczną oraz fizyczną...
2. Wychodziliście sobie z domu tak często (zwłaszcza Ty, bo Kuba pracował), że częściej Was nie było niż byliście. Powroty często odbywały się późną nocą i to pod wpływem...
3. Pamiętasz nasz pierwszy Sylwester? Położyliście nas przed 20.00 do łóżka, a Wy pojechaliście sobie poimprezować kilkadziesiąt km od nas... wróciliście przed południem, na kacu. To jest odpowiedzialność?
4. Ile razy brałaś od nas zaliczki na kurs prawa jazdy, by "nas wozić autem, a nie pchać się busami", po czym po Waszym odejściu dowiedzieliśmy się, że WCALE nie chodziłaś na kurs, tylko pić kawę do swojej psiapsióły czy na paznokcie do sąsiadki !
5. Podczas Waszych kłótni, ile razy była policja na naszym mieszkaniu? Niejednokrotnie w środku nocy wywalałaś Kubę na zewnątrz (mróz czy nie mróz), jego rzeczy leciały przez cały korytarz, czego świadkiem byli sąsiedzi i właściciel budynku...
6. To właśnie przez Was, w styczniu zeszłego roku, właściciel dał nam ultimatum - albo zmieniamy opiekunów, albo dostajemy wypowiedzenie. Miał już dosyć ciągłych awantur, policji i złej opinii jaką mu robiliście...
Zdecydowaliśmy się na zmianę opiekunów, bo już zwyczajnie byliśmy zmęczeni Wami, Waszym zachowaniem, kłótniami, co Tobie oczywiście się nie spodobało, bo planowałaś, że zmienimy mieszkanie na większe, a Wy sobie uwijecie gniazdko z małym bobasem - wszystko to za NASZE pieniądze.

Mam Mariczko wymieniać dalej, czy podarujemy sobie te "grzeczności"? :)

Asiu (dobrze, że chociaż Ty jedna podpisałaś się imieniem :) ),
my nie mamy problemów, by znaleźć opiekuna, tylko by znaleźć opiekuna odpowiedzialnego, który nie ukrywa przed nami alkoholizmu, chorób psychicznych, tego, że był w Zakładzie Karnym (a 90% osób takich się nam trafiło).

Wiem jak jest w ośrodkach, bo nasz poranny opiekun przepracował tam parę lat i sam nam odradza pójście tam. Mam też znajomych, którzy zostali zmuszeni przez życie, by w nich zamieszkać i też zaciekawie nie wypowiadają się na temat tamtejszej opieki. Do tego, dziwnym trafem, kilkoro osób z moją chorobą krótko po dostaniu się do DPS-u, nagle zmarło...
Rak więc, proszę wybaczyć, że nie 'palimy się' do zamieszkania w tego typu ośrodku, gdzie są zwykłe masówki, brak czasu by wystarczająco poświęcić czas jednej osobie (np. na umycie, załatwuenie się, etc.).
Dopóki możemy, chcemy żyć jak inni - pracować (TAK, oboje poszliśmy do pracy, by móc założyć rodzinę, opłacić opiekunów), wychodzić na randki, zakupy, spacery, spotykać się ze znajomymi, otaczać zdrowymi ludźmi !

I życzę Pani, Pani Asiu, by Pani nigdy nie była w naszej sytuacji, i by nikt Pani nie zaproponował ośrodka :)

https://rampa.net.pl/zycie-w-domu-opieki-z-zanikiem-miesni-prawda-i-eutanazja/

warto przeczytać, jak opisał taki ośrodek mój znajomy, nim komuś "podsunie się" takie rozwiązanie...

POJSCIE NA ŁATWIZNE???? DO PUKI NIE ZNAJDĄ OPIEKUNA JAK, (ODPUKAC) KOMUŚ Z NICH STANIE SIE COŚ, ZASLABNIE, PRZEWRÓCI CZY COKOLWIEK TO KTO MU POMOŻE???

Dziękujemy Pani Magdo za ciepłe słowa ?
Wiemy i nie przejmujemy się powyższymi komentarzami. To piszą sfrustrowani ludzie, którzy nie mają swojego życia i żyją cudzym ?

DZIĘKUJEMY Kochana za wniesienie czegoś pozytywnego do tych pozostałych, negatywnych komentarzy ? Ty znasz nas od początku i chyba najlepiej ! Wiele z nami przeszłaś - tych dobrych i złych chwil - za co jesteśmy Ci wdzięczni ?

Takim ludziom chcieliśmy dać nie tylko pracę z wynagrodzeniem, ale również dach nad głową, kawałek siebie... Ale coraz więcej osób gardzi tym, co jest bardzo przykre :(

tak? ciekawe kogo tak źle potraktowaliśmy i komu tę kawę wypomnieliśmy... bardzo ciekawe !
kolejna podłożona osoba nudząca się życiem, która nie potrafi nic innego, jak tylko oczerniać innych.

pozdrawiam!