Pokrzywa na talerzu już nie parzy. Najlepiej przynieść ją do kuchni ze spaceru po lesie (zdjęcia)

Dodaje siły i wzmacnia układ odpornościowy. Pokrzywa, poprzez usuwanie złogów żółciowych, stwarza większy komfort trzustce i wątrobie. Poprawia też funkcjonowanie żołądka i jelit. Najlepsza jest przed kwitnieniem, a więc teraz.

Początkujących zbieraczy pokrzywa może parzyć, dlatego najlepiej zrywać jej 10-centymetrowe czubki w rękawiczkach. Parzący walor tej niezwyklej rośliny w przeszłości wykorzystywano ponoć do karania niewiernych kobiet.

Skupmy się jednak na walorach kulinarnych. Rewelacyjnie smakuje przyrządzona podobnie jak szpinak. Zebrane 10-centymetrowe czubki pokrzyw należy zaparzyć wrzątkiem, przecedzić, pokroić i usmażyć na odrodnie oleju, dodając pieprz, gałkę muszkatołową, zmiażdżony czosnek i sól. Podana z sadzonym jajkiem zadziwi koneserów dobrego smaku.

Wielkim rarytasem na kanapce jest usmażona pokrzywa wymieszana z serem typu feta (w tym przypadku nie dodajemy soli, ponieważ odpowiednią jej ilość posiada ser).

Prócz wykwintnego dania na talerzu, pokrzywa doskonale smakuje w formie wyciśniętego soku czy naparu. Nadmiar zebranej pokrzywy można ususzyć, aby zimą cieszyć się rewelacyjną herbatką.

Pokrzywa zawiera sporo mikroelementów - magnez, fosfor, wapń, siarkę, żelazo, potas, jod, krzem i sód, witaminy - A, K, B2, C, a ponadto związki aminowe, garbnikowe, kwas pantotenowy, kwasy organiczne (m.in. mrówkowy, glikolowy, glicerolowy), olejki eteryczne, sole mineralne, chlorofil, serotoninę, histaminę, acetylocholinę, karotenoidy, fitosterole, flawonoidy.